Krenete li od Šapca lozničkim putem dalje prema severo-zapadu, prvo naselje na koje ćete naići jeste Majur. Majur u potpunosti ima izgled jednog mačvanskog sela – ravničarsko, veliko i ušoreno, dok su sa druge strane sela Pocerine brdska, većinom razbacanog tipa. Svakako najprikladnije označavanje Majura bilo bi da on predstavlja tromeđu panonske Mačve, peripanonske Pocerine i Posavine.  Priča o Majuru mogla bi da počne od Ilira i Rimljana, jer postoje neizbrisivi tragovi ljudi koji su na ovom tlu živeli i pre nekoliko hiljada godina… Mogla bi da obuhvati prošlost naroda s teritorije koju ograničavaju: na severu reka Sava, Drina na zapadu, a padine planine Cera na jugoistoku… Ili da Vas podseti da je ovaj kraj imao vrlo burnu i tešku prošlost, da su preko njega često prelazile vojske, a narod se ovde doseljavao i raseljavao…

Umesto toga počećemo od vremena sadašnjeg. Zaustavićemo se na raskršću vekova i puteva koji vode kroz Majur, da Vam ispričamo kako se raste od dobre volje i još boljih želja. Prigradsko naselje Majur je jedno od retkih naselja u šabačkoj opštini koje ima pozitivan prirodni priraštaj. Kako se ono širi, raste i broj đaka, a i potreba za većim školskim prostorom. Udruženim snagama onih koji školu doživljavaju kao drugu kuću, počeo je veličanstven poduhvat: izgradnja sprata i opremanje učionica i kabineta. Tokom leta 2003. godine naša škola je počela da raste. Ispočetka stidljivo i nenametljivo, da bi jesen 2004. godine dočekala visoka, lepa i puna đaka.

Škola u Majuru postoji od 1887. Podignuta je istovremeno sa još tri šabačke škole. Školu je podigla Opština Šabac na inicijativu odbornika Steve Kujundžića, Pere Renovčevića i kmeta Sime Đurića iz Majura. Kao i sve druge seoske škole i ova je obavljala svoju vaspitačku i obrazovnu funkciju, u skladu sa vremenom i uslovima. O tome svedoči i knjižica iz 1929. godine „Pravila fonda za potpomaganje siromašnih učenika i učenica osnovne škole u Majuru”. Zadatak Fonda bio je da snabdeva siromašne đake zimskom i letnjom odećom i obućom od priloga dobijenih za Svetog Savu, od prodaje đačkih ručnih radova, od prihoda sa zabava, koncerata i izložbi. Razvoj škole i naselja naglo je prekinut ratom, kada je Majur bio porušen i spaljen. Valjalo je opet graditi… Tako je nastao paviljon u dvorištu sa dve učionice i đačkom kuhinjom. Mnogo godina kasnije u prostoriju kuhinje se uselila biblioteka, i ostala sve dok joj nismo dali počasno mesto na spratu nove zgrade, u velikoj i sunčanoj učionici.

Mačvansko selo Štitar nalazi se osam kilometara zapadno od Šapca, na putu Šabac-Bogatić. Pouzdano se zna da je Štitar bio naseljen i u antičko doba. Na mestu današnjeg Štitara otkrivena su dva naselja vinčanske kulture (period između 5000. i 3000. godine pre nove ere). U rano bronzano doba, kao i u mnogim naseljima ovog kraja, bila je intenzivna prerada metala, o čemu svedoči depo od 11 bronzanih sekira pronađenih u Štitaru.

Pod današnjim imenom Štitar se prvi put pominje 1788. godine, kao naselje sa 12 kuća.

Početkom 1869. godine u Štitaru je otvorena „povtorna” – nedeljna škola za opšte obrazovanje onih koji nisu imali završenu osnovnu školu. Pohađalo ju je 16 učenika.

Tokom drugog svetskog rata škola je spaljena, a na mestu stare škole podignuta je nova 1947. godine. Školu je podiglo selo dobrovoljnim radom i velikim zalaganjem knjižara Luke Tufegdžića čije ime je i nosila. Pod ovim imenom škola je radila do 1969. godine, a onda je priključena matičnoj, Osnovnoj školi „Dobrosav Radosavljević-Narod” u Majuru.

Danas škola u Štitaru ima osam odeljenja sa oko 120 učenika. U školi postoje četiri učionice, informatički kabinet, biblioteka, nastavnička kancelarija, prostor za predškolski uzrast.